iremina

Bu sefer alışılmışın tersi bir istikamete, Arap yarımadasının güneydoğusuna, Maskat'a gidiyoruuzz =)) "Güneşin sabah ışıkları eşliğinde baktığınızda, uçsuz bucaksız, denize kadar uzanan 2-3 katlı beyaz evleriyle bir Bodrum'u andırsa da burası küçükken masallarını dinlediğimiz Sinbad'ın ülkesi Maskat, Umman" diyor sevgili Erşah =)  Kendisi işi dolayısıyla 14 aydır orada bulunan, başarılı bir inşaat mühendisi ve iremina'nın çocukluk arkadaşı =) Böyle sürpriz bir yazı yazmak aklıma gelince sağolsun beni kırmadı ve aklına ne geldiyse üşenmeden anlattı birer birer.. Gördüğünüz üzere masallarını dinlediğimiz Sinbad, açık denizlerde düşmanlarına korku salmadan önce burada doğmuş, büyümüş ve yıllar sonra bile bir halk kahramanı olarak karşımıza çıkıyor. Hatta Sinbad'ın gemisini hala şehrin merkezinde görmemiz mümkün.. Yolculuk İstanbul'dan Türk Hava Yolları ile 6 saat sürüyor. Daha önceden Arap kültürüne bir aşinalığınız varsa

Aslında minik bir kaçamak hikayesi Nazarköy.. İzmir'de yaşayıp, yoğun iş-okul-hayat temposundan uzaklaşıp, doğayla-doğalla buluşmak isteyen, aklındakileri İzmir'de bırakıp, bir kaç saatlik mola verebilecek olanlar.. Denemeye değer bir durak Nazarköy.. ;) Eski adıyla Kurudere, başa geçen muhtarının çabaları ve başarısıyla bir süre önce Nazarköy adını almış. Bu güzel başlangıcın ardından ise köyün yaklaşık 60 senedir en büyük geçim kaynakları arasında yer alan boncuk imalatı ön plana çıkartılmış. Köyün meydanında bulunan boncuk üretim ocakları, satış tezgahları ve bunların arasında bulunan otlu-peynirli gözleme keyfi yapabileceğiniz sofralarla Nazarköy tadılması şart bir lezzet haline gelmiş.. =) Rotamız; İzmir - Kemalpaşa güzergahından gidip, ilçe merkezini geçtikten sonra sağa ayrılan Torbalı yolundan devam etmek. Bu yolda devam ederken bir kaç kilometre sonrasında sağda "Nazarköy" tabelası ışıl ışıl parlıyor olacaktır =) Ve ayrıca

Döndüğümden beri hazırlamayı planlayıp bir türlü uygulamaya koyamadığım, geçirdiğim her güne ayrı anlamlar katan insanları, yolculukları, görüntüleri ve mutlu anları benim için anlamı büyük şarkıyla birleştirdiğim bu minik videoyu izlemeye hazır mısınız? Öyleyse buyrun birlikte izleyelim.. =))

Bir insan 3 saat boyunca yorulmadan gülümseyebilir mi? Kesinlikle evet! =)) Tam tamina 3 saat 10 dakikam vardi trenim icin, acele etmeliydim ve bu sureyi en iyi sekilde degerlendirmeliydim..  Oncelikle Milano Centrale tren istasyonunun -2. katinda bulunan esya emanet kismina gidip 5 euro karsiliginda valizimi biraktim (20 kg'den agir valizler kabul edilmiyor ne yazik ki) ve hemen metro kismina gecerek Centrale FS'den Duomo'ya dogru yola ciktim.. (Bunun icin soldaki sari metro hattini kullanabilirsiniz -M3-, aralarinda sadece 3 durak mesafe bulunuyor ve metro biletinizi 1.5 Euro karsiliginda makineleri kullanarak ya da metro girisinden alabilirsiniz.) Yer altindan yukariya cikarken Duomo'nun enfes manzarasinin tadini cikarabilmek icin adimlarimi yavaslattim.. Basamaklari ciktikca Duomo'nun buyuyen siluetine hayran kalmamaniz mumkun olmayacak =) Ve tabii ki fotograf ceken onca insanin heyecani beni de sardi, heyecanla kosup minik kareleri aldiktan

Tamamen plansız başlanan bir geziydi bizim için Monako... Şehir/ülke ruhunu yaşamak için yola çıktık bu sefer.. Ne müzesini araştırdık ne parkını, bahçesini.. Günübirlik gitsek yeterli dedik, çantamızı hazırladık, ulaşım bilgilerini öğrenip atladık trenimize.. Ventimiglia (İtalyanca) / Vintimille (Fransızca) isme sahip kasabaya gittik önce şirin Torino'muzdan Trenitalia ile. Tam olarak İtalya-Fransa sınırında olduğu için burada trenden indik ve Fransız treni yani SNCF ile deniz kıyısındaki Monaco yolculuğumuza devam ettik.  Burada dikkatinizi çekeceğim nokta Ventimiglia da belirli bir saatten sonra (sanıyorum 17-18:00 civarı, yine de araştırmak lazım) tren olmuyor, tren istasyonu da açık olmadığı için  o saatten sonra orada kaldıysanız ertesi gün trenini sokaklarda beklemek zorundasınız, aman dikkat!! (arkadaşlarım tarafından tescilli, onaylı!) Ve sonunda Monte Carlo/Monaco-Ville'de indik, elimize haritayı aldık, bu harikulade geziye b

"Bu seferki doğum günümde ailem ve arkadaşlarım yanımda değildi, geleneksel muzlu pastam ve yeni nesil çikolatalı pudingimde yoktu, uyandığımda hiç kimse iyi ki doğdun deyip yanağımdan öpmedi, ya da "iyiki doğdun irem" şarkısı türkçe değilde italyanca-portekizce-ingilizce söylendi (dürüst olmalıyım türkçesini de söylettim=))), hazırlıksız yakalandığım süprizlerim de yoktu bu sefer... Belki de büyümek bu olsa gerek ve birlikte büyüdüğüm insanların benim için özel olan bu günü hatırladıklarını söylemeleri en en en güzel hediye olmalı!!... " yazmıştım gelen onca kutlama mesajlarına, tam da geçen sene bugün.. Her sene gelenekselleşmiş aile üyeleri ve aileden sayılan arkadaşlarla ve onların her birine has el yapımı pastalarıyla, muhabbetleri ve yanımda olmalarının verdiği mutlulukla geçen yıllardan sonra buruk karşılamıştım 22 yaşımı.. Yıllarca o gün prenses bendim, ama o sene o gün tacım yanımda değildi sanki... Ama sonra oradaki yakın arkadaşımla doğum günlerimiz ar