iremina

Bir yılı daha geride bırakıyoruz yaşanmışlıklarıyla beraber... Güldüğümüz, ağladığımız, mutlu olduğumuz bazen çılgınlıkları sınırlarda yaşadığımız bazen mutluluklarımıza kalabalıkları dahil ettiğimiz ve bazense kendimizi kendimizle kapattığımız ama hepsinin ardından gülümseyerek baktığımız yaşanmışlıklar... Biz yıllara yıllar kattık, zamansa bize inatmışçasına hızına hız.. Biz saatlerce oynadık, zaman geçmek bilmedi. Oyuncaklarımızı toplamaya kıyamadık, zamanları hep arttı. Ne zaman ki oynamayı bıraktık zamanımızı yetiştiremez olduk. Sonraysa biz zamana yetişemez olduk... Ve yine, ve hep, o Aralık geldi, karar zamanı geldi... Yeni bir yıl demek yeni kararlar demek oldu her seferinde. Ertelediklerimizi gerçekleştirmek için, ihmal ettiklerimizi aramak için, gitmediğimiz yerlere gitmek, başaramadıklarımızı başarmaya çalışmak, bir çok şeye yeniden başlamak ve tabii ki ikinci şanslar tanımak için... Yeni bir yıl, eski bir gelenek ama yeni bir adım oldu hep... Yeni yıl kimimize coşku

Her şey o gün canımın inanılmaz derecede "havuçlu-tarçınlı-cevizli kek istemesiyle başladı.. Daha da başa sarmam gerekirse, İtalyanca kursumun "tatlı" yanlarından biri de Canım Nalaninama her gidişimde göztepe pastanesinden aldığım şahane "havuçlu-cevizli-tarçınlı kek"ti. Her hafta, hava yağmurlu da olsa bir durak önce otobüsten iner, sınırlı sayıda yapılan kekimizden alır, Nalaninamın yaptığı çayla da ders arasında keyifle yerdik... İşte bu güzel alışkanlık en olmayacak yerde, İtalya'da beni dürttü ve maalesef iş başa düştü! Gittim süpermarkete ve İtalyancam el verdiğince malzemeleri aramaya koyuldum. Un, havuç, vanilin... tamdı ama kabartma tozu yok! Marketin olabilecek kısımlarını 3 tur döndükten sonra bir yetkiliyle konuşmaya karar verdim. Tabi ortada yetkili de yok! Ve şanslıyım ki, hamarat İtalyan erkeklerinden biri ( böyle diyorum ki gerçekten mutfakta bize taş çıkartacak derecede yetenekliler!) tam da benim o anki "ilgi alan"ımda bulun