Kardeşe..
Biz küçücüktük.. Oyunlar oynardık, koşup zıplardık, masum aşklar yaşar gerçek ayrılıklarmışçasına üzülür ağlardık, sonra da büyüdük sanırdık.. Hayat hedefleri koyardık başardığımızda en yüksek bizmişiz sanardık.. Dostluklarımızı savunurduk gerçeklermiş gibi, hiç bitmeyeceklermiş gibi.. Şimdi yılların geçmesiyse büyümek büyüdük, geçirdiğimiz aşklardan, arkadaşlıklardan ders almaksa büyüdük, kazandık sandıklarımızı kaybetmekse büyüdük, akıttığımız göz yaşlarımızdan kalan göz kırışıklıklarımızsa büyümek büyüdük.. Büyüdüğümüzü sanıyorsak eğer hayır büyümedik.. Aslında hala küçük bir kız çocuğu kadar birbirimize muhtaç, mutluluğumuzda da üzüntümüzde de birbirimizin gözlerinin içine bakıp her an ağlamaya müsait, minik bir çikolatayla birbirimizi mutlu etmeye hevesliyiz.. Çünkü biz birbirimizin yanında içimizdeki ufaklığı çıkarabiliyoruz, çıkarabiliriz çünkü biz o minik oyunları geçtik, iyi arkadaş skorlarını alt üst ettik, biz olmanın ne demek olduğunu birlikte keşfettik, gerçekliği